Zand erover

Het leven kent maar één zekerheid: dat het eindigt. De dood is zo oud als het leven zelf en door alle eeuwen en alle culturen heen het enige wat mensen werkelijk bindt: hodi mihi, cras tibi (heden ik, morgen gij).

De dood fascineert en jaagt angst aan. Velen zien de dood als het einde, het zwarte gat, het grote niets. Anderen zien de dood als het echte begin, als verlossing of inlossing van een belofte. Allen kunnen slechts gissen. En dus hebben we de dood aangekleed. Deels uit noodzaak, om op een aanvaardbare manier van de ontzielde lichamen af te komen, maar ook als bezwering: rituelen maken het mysterie hanteerbaar.

Vandaag de dag is de dood en alles wat daar mee samenhangt nog steeds een taboe. Tegelijkertijd loopt het storm op de open dagen van begraafplaatsen en crematoria en tijdens speciale manifestaties met Allerzielen. Hoog tijd dus voor een serie over de dood, dat wil zeggen over de rituelen rond de dood, over begraven en begrafenissen, over cremeren, over het vak uitvaartverzorger, over het verleden, heden en toekomst van onze omgang met de dood en de doden: Zand Erover?